maandag, juni 23, 2003
IOS
Na Athene zijn wij de eilanden ingegaan. Op Naxos hebben we een heel sympathiek familiehotel gevonden, waarvan het strand goed te bereiken was, en ook het venitiaanse kastro. Verder zijn we per scooter het hele eiland over gecrossed, met bergen en dalen en kloosters en velden.
Na twee dagen hebben we de boot naar Santorini (Thyra) gepakt. Daar aankomen is echt een fantastische ervaring, je bevindt je midden in een vulkaankrater. Midden in het meer staat de vulkaan. Ooit stond de vulkaan in het midden van het eiland, maar in uitbarstingen 1500 en 300 voor christus, versplinterde ' Strongli' in vier kleine eilanden uiteen. Voglens Plato was dit de ineenstorting van atlantis.
We hebben de vulkaan beklommen, een heftige klim in de hitte en rick heeft gezommen in het healing water daar. Het eiland zelf was een beetje te vercommercialiseerd.
Vervolgens zijn we naar IOS gegaan, eerst een hippie kolonie en nu het Salou van de cycladen. Veel jonge blonde scandinaviers. Gisteren op stap geweest. Best grappig, maar ja, nu we niet meer achter de Bjorns en Agnetas aanmochten van elkaar....
Na een dagje is dat eilandje ook weer mooi geweest. We vertrekken vanmiddag naar Falegrandos. Dit is iets heel anders. Tot 74 strafkolonie, vanaf medio jaren 80 pas electriciteit. We logeren in een kasteel uit de 13de eeuw, dus we zijn erg benieuwd,
liefs,
Celine & Rick
He koude thuisblijvers, Kalimera,
hier een eerste bericht vanuit Athene, waar het momenteel zo'n 28 graden 's
avonds is, overdag willen we niet eens weten. Gisteren was er staking, het
lijkt rome wel, dus toen zijn we vooral in de Plaka, het 19de eeuwse
district geweest. We zitten bij de sygrou-fix, sinds athene eindelijk (sinds
een paar maanden), meer metrolijnen heeft is dat zeer snel bereikbaar vanaf
Syntagma (Grondwetplein), het centrum van de stad. Vandaag wel de akropolis
beklommen, en daarna als Plato afgedaald langs de grotten naar de Agora,
omdaar les te geven in de Stoa van Zeno.
Restaurants, een mooi achteraf tentje in kolonaki, de ambassadfe wijk,
ontdekt en bij Omonia plein, het centrum van athene van de atheners zelf.
Morgen naar Pireaus, alwaar we de boot naar Naxos pakken (zo'n 6 uur varen).
Vanaf daar waarschijnlijk meer bericht.
Na Athene zijn wij de eilanden ingegaan. Op Naxos hebben we een heel sympathiek familiehotel gevonden, waarvan het strand goed te bereiken was, en ook het venitiaanse kastro. Verder zijn we per scooter het hele eiland over gecrossed, met bergen en dalen en kloosters en velden.
Na twee dagen hebben we de boot naar Santorini (Thyra) gepakt. Daar aankomen is echt een fantastische ervaring, je bevindt je midden in een vulkaankrater. Midden in het meer staat de vulkaan. Ooit stond de vulkaan in het midden van het eiland, maar in uitbarstingen 1500 en 300 voor christus, versplinterde ' Strongli' in vier kleine eilanden uiteen. Voglens Plato was dit de ineenstorting van atlantis.
We hebben de vulkaan beklommen, een heftige klim in de hitte en rick heeft gezommen in het healing water daar. Het eiland zelf was een beetje te vercommercialiseerd.
Vervolgens zijn we naar IOS gegaan, eerst een hippie kolonie en nu het Salou van de cycladen. Veel jonge blonde scandinaviers. Gisteren op stap geweest. Best grappig, maar ja, nu we niet meer achter de Bjorns en Agnetas aanmochten van elkaar....
Na een dagje is dat eilandje ook weer mooi geweest. We vertrekken vanmiddag naar Falegrandos. Dit is iets heel anders. Tot 74 strafkolonie, vanaf medio jaren 80 pas electriciteit. We logeren in een kasteel uit de 13de eeuw, dus we zijn erg benieuwd,
liefs,
Celine & Rick
He koude thuisblijvers, Kalimera,
hier een eerste bericht vanuit Athene, waar het momenteel zo'n 28 graden 's
avonds is, overdag willen we niet eens weten. Gisteren was er staking, het
lijkt rome wel, dus toen zijn we vooral in de Plaka, het 19de eeuwse
district geweest. We zitten bij de sygrou-fix, sinds athene eindelijk (sinds
een paar maanden), meer metrolijnen heeft is dat zeer snel bereikbaar vanaf
Syntagma (Grondwetplein), het centrum van de stad. Vandaag wel de akropolis
beklommen, en daarna als Plato afgedaald langs de grotten naar de Agora,
omdaar les te geven in de Stoa van Zeno.
Restaurants, een mooi achteraf tentje in kolonaki, de ambassadfe wijk,
ontdekt en bij Omonia plein, het centrum van athene van de atheners zelf.
Morgen naar Pireaus, alwaar we de boot naar Naxos pakken (zo'n 6 uur varen).
Vanaf daar waarschijnlijk meer bericht.
maandag, mei 26, 2003
Een 8 voor Totti
Mooie Italiaanse anecdote gehoord over Totti's penalty in de halve finale van de Euro 2000 in Amsterdam. De Nederlanders misten stuk voor stuk. "Ik ga de lepel doen", zei Totti in zijn platte Romeinse accent. "Jij gaat de lepel NIET doen", zei de andere Romein Di Biagio. De lepel? Of hij stapelgek was geworden, brulde aanvoerder Maldini. Totti nam zijn aanloop en stifte de bal zoals Panenka in 1976 over de vallende keeper. Dat noemen ze in Italië een 'lepel'. Maldini stond met de handen voor zijn ogen.
Mooie Italiaanse anecdote gehoord over Totti's penalty in de halve finale van de Euro 2000 in Amsterdam. De Nederlanders misten stuk voor stuk. "Ik ga de lepel doen", zei Totti in zijn platte Romeinse accent. "Jij gaat de lepel NIET doen", zei de andere Romein Di Biagio. De lepel? Of hij stapelgek was geworden, brulde aanvoerder Maldini. Totti nam zijn aanloop en stifte de bal zoals Panenka in 1976 over de vallende keeper. Dat noemen ze in Italië een 'lepel'. Maldini stond met de handen voor zijn ogen.
vrijdag, mei 02, 2003
edit your blog:
Een geletruidrager met de prachtigste anekdotes
MARIJE RANDEWIJK
Veertig meter? Waren het er twintig? Vjftig soms? Of toch zeventig zoals juffrouw Reens bedacht in de Pontiac-slogan die Wim van Est roem bezorgde in Nederland. Hoe de renner er zelf over dacht? Zeventig meter, geen twijfel mogelijk. Voor een goede anekdote kon je bij de vanochtend overleden Wim van Est altijd terecht.
De Brabander paste als geen ander in het wielermilieu. Hij vertelde graag en kon dat met zijn vlotte babbel ook goed. Dat Van Est vaak een loopje met de waarheid nam, werd voor lief genomen. Van hem werd altijd alles gepruimd. Omdat Van Est recht van spreken had. Hij was tenslotte de eerste geletruidrager van Nederland.
De Nederlandse liefde voor de Tour de France begint bij hem. Die liefde bekoelt bij tijd en wijle, maar is nooit meer overgegaan. Zijn verhaal is een van de meeste klassieke uit de Nederlandse sportgeschiedenis. Daar heeft hij zelf ook graag aan meegewerkt.
''Wimme was een slimme, die hield wel van mooie praatje,'' zei Roger Decock twee jaar geleden in deze krant. De Belg is de enige ooggetuige van de val die Van Est geliefd, bewonderd en beroemd maakte in Nederland. Hij won de Ronde van Vlaanderen en drie keer Parijs-Roubaix. Van Est was ook de eerste Nederlander die in de Ronde van Italië de roze leiderstrui (1953) kreeg omgehangen. Maar dat telde nooit.
Als Decock op 17 juli 1951 in de etappe van Dax naar Tarbes niet achter de Nederland had gereden, dan had niemand ooit geweten waar Van Est was gebleven. ''Ik zag dat hij bandbreuk had. Hij plofte tegen een muurtje en dook de dieperik in. Ik heb de remmen dichtgetrokken en gedacht: godverdimme, het is gedaan met Wimme. Ik wist wat er achter dat muurtje was. Maar ik was ervan overtuigd dat hij dood was,'' vertelde de Belg.
Van Est heeft het in zijn biografie Het IJzeren Uurwerk anders op laten schrijven. Heroïscher nog: ''Ik zag de dood voor ogen. Ik dacht: als ik val, moet ik niet met m'n gemak op m'n fiets vallen. Dus snel de toeclips losgerukt. Ik was kassie zes. Het eerste dat me voor ogen stond was: nou heb ik die gele trui en kiepen die Fransen een wagen vol steen over me heen.''
Zijn verhalen kwamen zelden overeen met die van zijn collega's. Het maakte hem niet geliefd in het peloton, maar daarbuiten was hij ongetwijfeld een van de populairste Nederlandse wielrenners aller tijden. Van Est is de renner met de meeste anekdotes en de meeste bijnamen. De Knoest, de Locomotief, de Bulldozer, de Beul van Sint Willebrord, IJzeren Wimme, de Pletmolen. Hij was trots op allemaal. Zelf noemde hij zich een dwangarbeider van de weg.
Van Est was geen stilist. Hij was een stoemper, een harde werker en daarmee schopte hij het ver in het leven. Het was die onverschrokkenheid die hem teleurstellingen, maar ook rijkdom verschafte. Hij wist hoe het werkte in de wielerwereld, hij kocht en verkocht koersen. Met zijn eerste leermeester, Kees Pellenaars, die man die hem naar de Tour bracht, vocht hij altijd ruzies uit over geld.
Van Est werd in 1923 geboren in Fijnaart. Hij was de tweede in een gezin van zestien kinderen, niet vreemd in die tijd. Na zijn verhuizing naar Sint Willebrord verdiende de latere renner zijn geld met het smokkelen van tabak. Op zijn fiets was hij menig veldwachter in die tijd te snel af, totdat hij een keer werd betrapt met vijftig kilo achterop de bagagedrager. Een half jaar cel was vervolgens de straf.
Zijn wielerloopbaan begon met een weddenschap. Uitgedaagd door de renners van WWV, uit Sint Willebrord, won hij een koers waar 100 gulden viel te verdienen. Langs de kant stond ex-prof Marinus Valentijn. Hij adviseerde Van Est te gaan trainen. Op 23-jarige leeftijd debuteerde hij als amateur in de Ronde van Zuid-Beveland, zonder te weten wat hem nog te wachten stond in het peloton.
Twee jaar geleden kreeg Van Est in Sint Willebrord eindelijk zijn eigen straat. Die was hem in 1951 al beloofd. In 2001 werd op de Col d'Aubisque in de bocht waar hij onderuit ging, tevens een plaquette onthuld. Het was een eerbetoon waarvan zowel vriend als vijand vond dat het hem toekwam. Van Est genoot van de aandacht. Zoals hij altijd heeft gedaan.
Bron Parool
Een geletruidrager met de prachtigste anekdotes
MARIJE RANDEWIJK
Veertig meter? Waren het er twintig? Vjftig soms? Of toch zeventig zoals juffrouw Reens bedacht in de Pontiac-slogan die Wim van Est roem bezorgde in Nederland. Hoe de renner er zelf over dacht? Zeventig meter, geen twijfel mogelijk. Voor een goede anekdote kon je bij de vanochtend overleden Wim van Est altijd terecht.
De Brabander paste als geen ander in het wielermilieu. Hij vertelde graag en kon dat met zijn vlotte babbel ook goed. Dat Van Est vaak een loopje met de waarheid nam, werd voor lief genomen. Van hem werd altijd alles gepruimd. Omdat Van Est recht van spreken had. Hij was tenslotte de eerste geletruidrager van Nederland.
De Nederlandse liefde voor de Tour de France begint bij hem. Die liefde bekoelt bij tijd en wijle, maar is nooit meer overgegaan. Zijn verhaal is een van de meeste klassieke uit de Nederlandse sportgeschiedenis. Daar heeft hij zelf ook graag aan meegewerkt.
''Wimme was een slimme, die hield wel van mooie praatje,'' zei Roger Decock twee jaar geleden in deze krant. De Belg is de enige ooggetuige van de val die Van Est geliefd, bewonderd en beroemd maakte in Nederland. Hij won de Ronde van Vlaanderen en drie keer Parijs-Roubaix. Van Est was ook de eerste Nederlander die in de Ronde van Italië de roze leiderstrui (1953) kreeg omgehangen. Maar dat telde nooit.
Als Decock op 17 juli 1951 in de etappe van Dax naar Tarbes niet achter de Nederland had gereden, dan had niemand ooit geweten waar Van Est was gebleven. ''Ik zag dat hij bandbreuk had. Hij plofte tegen een muurtje en dook de dieperik in. Ik heb de remmen dichtgetrokken en gedacht: godverdimme, het is gedaan met Wimme. Ik wist wat er achter dat muurtje was. Maar ik was ervan overtuigd dat hij dood was,'' vertelde de Belg.
Van Est heeft het in zijn biografie Het IJzeren Uurwerk anders op laten schrijven. Heroïscher nog: ''Ik zag de dood voor ogen. Ik dacht: als ik val, moet ik niet met m'n gemak op m'n fiets vallen. Dus snel de toeclips losgerukt. Ik was kassie zes. Het eerste dat me voor ogen stond was: nou heb ik die gele trui en kiepen die Fransen een wagen vol steen over me heen.''
Zijn verhalen kwamen zelden overeen met die van zijn collega's. Het maakte hem niet geliefd in het peloton, maar daarbuiten was hij ongetwijfeld een van de populairste Nederlandse wielrenners aller tijden. Van Est is de renner met de meeste anekdotes en de meeste bijnamen. De Knoest, de Locomotief, de Bulldozer, de Beul van Sint Willebrord, IJzeren Wimme, de Pletmolen. Hij was trots op allemaal. Zelf noemde hij zich een dwangarbeider van de weg.
Van Est was geen stilist. Hij was een stoemper, een harde werker en daarmee schopte hij het ver in het leven. Het was die onverschrokkenheid die hem teleurstellingen, maar ook rijkdom verschafte. Hij wist hoe het werkte in de wielerwereld, hij kocht en verkocht koersen. Met zijn eerste leermeester, Kees Pellenaars, die man die hem naar de Tour bracht, vocht hij altijd ruzies uit over geld.
Van Est werd in 1923 geboren in Fijnaart. Hij was de tweede in een gezin van zestien kinderen, niet vreemd in die tijd. Na zijn verhuizing naar Sint Willebrord verdiende de latere renner zijn geld met het smokkelen van tabak. Op zijn fiets was hij menig veldwachter in die tijd te snel af, totdat hij een keer werd betrapt met vijftig kilo achterop de bagagedrager. Een half jaar cel was vervolgens de straf.
Zijn wielerloopbaan begon met een weddenschap. Uitgedaagd door de renners van WWV, uit Sint Willebrord, won hij een koers waar 100 gulden viel te verdienen. Langs de kant stond ex-prof Marinus Valentijn. Hij adviseerde Van Est te gaan trainen. Op 23-jarige leeftijd debuteerde hij als amateur in de Ronde van Zuid-Beveland, zonder te weten wat hem nog te wachten stond in het peloton.
Twee jaar geleden kreeg Van Est in Sint Willebrord eindelijk zijn eigen straat. Die was hem in 1951 al beloofd. In 2001 werd op de Col d'Aubisque in de bocht waar hij onderuit ging, tevens een plaquette onthuld. Het was een eerbetoon waarvan zowel vriend als vijand vond dat het hem toekwam. Van Est genoot van de aandacht. Zoals hij altijd heeft gedaan.
Bron Parool
woensdag, april 09, 2003
Amsterdam thoughts
Het danseresje
Rick zat in de banken van het CBR
Een schone Amsterdamse zat naast hem.
Licht getint, met dapper accent.
Ze vertelde dat ze dansles gaf in Spanje.
Rick luisterde gebiologeerd toe.
Hij bestudeerde haar.
En haar zenuweachtig getrommeld
Ze zat op tafeltje 28
Rick op tafeltje 27
Ze stressde het uit.
Maar dat hoefde niet.
Beiden waren geslaagd!
Het danseresje
Rick zat in de banken van het CBR
Een schone Amsterdamse zat naast hem.
Licht getint, met dapper accent.
Ze vertelde dat ze dansles gaf in Spanje.
Rick luisterde gebiologeerd toe.
Hij bestudeerde haar.
En haar zenuweachtig getrommeld
Ze zat op tafeltje 28
Rick op tafeltje 27
Ze stressde het uit.
Maar dat hoefde niet.
Beiden waren geslaagd!
blogger.com
Twee Afrikaanse koningen...
De ene uit Ghana,
Yakubo, alles lukte hem
Heer en meester aan in het midden,
Aan de rechterkant
Trabelsi, Geen Terrorist, Doch Koning
De Tunesiër kwam op en beheerste de hele flank..
De dapp're Meerse Helden hadden meer dan 1 punt verdiend...
Twee Afrikaanse koningen...
De ene uit Ghana,
Yakubo, alles lukte hem
Heer en meester aan in het midden,
Aan de rechterkant
Trabelsi, Geen Terrorist, Doch Koning
De Tunesiër kwam op en beheerste de hele flank..
De dapp're Meerse Helden hadden meer dan 1 punt verdiend...
woensdag, maart 05, 2003
Stalin
Oh, grote gesnorde man,
Oh, grote gestoorde man,
Hoe goed was jij in het uitspelen van mensen.
Met zn driëen..
Eén ben jij en Astov en Bastov
Met Bastov werk je Astov eruit
Castov komt er bij
Met Castov werk je Bastov eruit
Dastov komt er bij,
Met Dastov werk je Castov eruit.
Estov komt erbij
Met Estov werk je Dastov eruit.
En zo ging je door,
Tot 5 maart 1953
De lucnt klaarde ineens op.............
Oh, grote gesnorde man,
Oh, grote gestoorde man,
Hoe goed was jij in het uitspelen van mensen.
Met zn driëen..
Eén ben jij en Astov en Bastov
Met Bastov werk je Astov eruit
Castov komt er bij
Met Castov werk je Bastov eruit
Dastov komt er bij,
Met Dastov werk je Castov eruit.
Estov komt erbij
Met Estov werk je Dastov eruit.
En zo ging je door,
Tot 5 maart 1953
De lucnt klaarde ineens op.............
maandag, maart 03, 2003
Koksmaatjes
Ondeugend gesproet zaten ze in de trein,
Met een schort van hun provincie om.
De broertjes schoven vrolijk aan.
Het was weer carnaval.
En net als een paar jaar geleden, gingen ze weer naar Oeteldonk.
Esther had de meeste Sjans,
Of we nu in 't Pumpke, of de Tweekeerbellen waren.
Het adagium 'Zoenen is gaaf schelde door de rokerige zalen'
Maar een plastic kikker, was het enige wat Rick zoende.
Ondeugend gesproet zaten ze in de trein,
Met een schort van hun provincie om.
De broertjes schoven vrolijk aan.
Het was weer carnaval.
En net als een paar jaar geleden, gingen ze weer naar Oeteldonk.
Esther had de meeste Sjans,
Of we nu in 't Pumpke, of de Tweekeerbellen waren.
Het adagium 'Zoenen is gaaf schelde door de rokerige zalen'
Maar een plastic kikker, was het enige wat Rick zoende.
De Toiletjuffrouw en de Ghanese
Mooi was het feestje wel.
Rustige techno, eerst leek het wel lounge,
Maar Club Mono bleek zeker te kunnen boeien.
Hanneke was mee, een echte Hanneke, springerig en enthousiast.
Ze regelde een deal met de toiletjuffrouw
€ 10, hele avond iedereen.
De Toiletjuffrouw heette Dewi.
Ze kwam van Bandoeng.
En ze maakte onze held geheel verlegen.
door op te merken
'U bent knappe man'
De sfeer was goed,
Bleek bij het afteren in de Pijp
Het mooiste dansmomentje hand Rick met Rebecca,
Ghanezen hebben ritme
Rick volgde houterig.
Ze giechelde wat,
Haar kapsel was onnavolgbaar.
Mooi was het feestje wel.
Rustige techno, eerst leek het wel lounge,
Maar Club Mono bleek zeker te kunnen boeien.
Hanneke was mee, een echte Hanneke, springerig en enthousiast.
Ze regelde een deal met de toiletjuffrouw
€ 10, hele avond iedereen.
De Toiletjuffrouw heette Dewi.
Ze kwam van Bandoeng.
En ze maakte onze held geheel verlegen.
door op te merken
'U bent knappe man'
De sfeer was goed,
Bleek bij het afteren in de Pijp
Het mooiste dansmomentje hand Rick met Rebecca,
Ghanezen hebben ritme
Rick volgde houterig.
Ze giechelde wat,
Haar kapsel was onnavolgbaar.
Een nieuw pand, Rick beetje beroemd
Eindelijk CentreCourt binnen.
Hip, zilver en groen
Flex, Computers die niet werken,
Flatscreens, Toolbox en Chaos.
Uw reporter wist niet wat hij zag.
Als dr. Klavan werd hij natuurlijk meteen op zijn mening gevraagd.
Journalisten van EZ web namen hem op de foto
Beduusd en slaperig had hij nog niet veel te melden.
'Er zit een prittstift in' was zijn niet geheel diepzinnige oneliner
Eindelijk CentreCourt binnen.
Hip, zilver en groen
Flex, Computers die niet werken,
Flatscreens, Toolbox en Chaos.
Uw reporter wist niet wat hij zag.
Als dr. Klavan werd hij natuurlijk meteen op zijn mening gevraagd.
Journalisten van EZ web namen hem op de foto
Beduusd en slaperig had hij nog niet veel te melden.
'Er zit een prittstift in' was zijn niet geheel diepzinnige oneliner
woensdag, februari 26, 2003
Het dozenpaleis
Senter gaat nu echt verhuizen.
Sijthoff city geheel leeg.
Het was troep, naast een griek,
Maar wel centraal.
Gaat het nieuwe pand ons bekoren
Fel van kleur, en van idee.
Flex van opzet, voor Arbo geen ruimte
Wel heerlijk modern...
Senter gaat nu echt verhuizen.
Sijthoff city geheel leeg.
Het was troep, naast een griek,
Maar wel centraal.
Gaat het nieuwe pand ons bekoren
Fel van kleur, en van idee.
Flex van opzet, voor Arbo geen ruimte
Wel heerlijk modern...
Abonneren op:
Posts (Atom)